บักเคนทะลุมิติ ภาค 1 (ตอนที่ 221)

หลังจากรัสตัมได้นำตัวแกนนำ ไปยังห้องโดยให้ทหารควบคุมไว้ก่อน ส่วนตนเองได้เดินไปหานโปเลียน

“นายท่านแล้วพวกชาวบ้านที่มาก่อการประท้วงจะเอาอย่างไรครับ”

ให้ทหารไปขับไล่กลับบ้านถ้าไม่กลับจะจับข้อหาสมรู้ร่วมคิด เจ้าไปบอกกับพวกที่มากับพวกก่อการ” นโปเลียนบอกกับรัสตัม

“ได้ครับนายท่าน”

“คนที่ไม่เกี่ยวข้องให้กลับบ้านถ้าไม่กลับ ถือว่าเป็นพวกสมรู้ร่วมคิด” เสียงรัสตัมตะโกนบอก

“ไม่กลับจนกว่าจะไปคนออกมา” เสียงชายในกลุ่มผู้ประท้วงร้องตะโกนตอบ

“ทหารไปจับไอ้คนตะโกนมา” รัสตัมบอกทหารที่ยืนรักษาการณ์อยู่ใกล้ ๆ กับตน

“ครับคุณรัสตัม”

ทหารสิบกว่านายได้เดินเข้าหากลุ่มผู้ประท้วงไปจับคนที่ตะโกนตามคำสั่งรัสตัม

“จับข้าทำไม ข้าทำอะไรผิด”  เสียงชายที่ตะโกนถูกทหารหิ้วปีกมา ส่วนคนที่เหลือก็เริ่มถอยหนีเมื่อทหารฝรั่งเศสเอาจริง

คนที่ทหารจับตัวมา เมื่อเห็นทหารฝรั่งเศสเอาจริงก็นึกกลัว “ปล่อยผมไปเถอะครับ ผมมีแม่ มีลูกต้องดูแล ผมผิดไปแล้ว ผมไม่เกี่ยว” เสียงร้องคร่ำครวญ

“แล้วเจ้าแหกปากตะโกนเพื่ออะไร” รัสตัมถาม

“ผมอยากจะให้คนเห็นว่าผมกล้าหาญ”

“แล้วไหนความกล้าหาญของเจ้า ข้าจะจับเจ้าไปลงโทษพร้อมกับพวกก่อความวุ่นวาย” รัสตัมบอก

“ข้ายอมแล้ว อย่าทำอะไรข้าเลย ข้าผิดไปแล้ว”

“เดี๋ยวข้าไปถามท่านนโปเลียนก่อน ว่าจะให้ปล่อยเจ้าดีหรือไม่” รัสตัมบอกชายที่ตะโกน

รัสตัมได้เดินไปหานโปเลียน ที่กำลังยืนคุยกับบักเคน

“นายท่าน คนที่ตะโกน ร้องขอชีวิต ให้ปล่อยตัวเขา สิ่งที่ทำไปยอมรับผิด

“แสดงว่าเก่งแต่ปาก” บักเคนบอกกับรัสตัม

“น่าจะใช่ครับคุณเคน ธรรมชาติมนุษย์รักตัวกลัวตาย เมื่อความตายมาเยือน” รัสตัมบอกกับบักเคน

“ปล่อยไปเถอะรัสตัม ผมไม่อยากให้เกิดความเจ็บแค้นจากชาวบ้านมากไปกว่านี้ เราแค่จับพวกก่อการก็พอ” นโปเลียนบอกกับรัสตัม

“ครับนายท่าน”

รัสตัมได้เดินไปหาชายปากดี “ท่านนโปเลียนให้อภัยแต่ให้ทำตัวให้ดี อย่าสร้างความวุ่นวายอีกล่ะ ความโชคดีไม่มีหนเดียว” รัสตัมบอกกับชายปากดี

“ขอบคุณนายท่าน ผมจะไม่ทำอีกแล้ว”

“เอาละเจ้าไปได้”

“ทหารปล่อยไป” ชายปากดีหลังจากได้รับการปล่อยตัวก็รีบเดินไปรวมกลุ่มกับพวกประท้วง และถอยห่างออกไป

********************************

พวกหัวโจกหลังจากถูกจับนอนเรียงรายโดยมีผ้าผูกตา ก็คุยกันเบา ๆ “เงียบ ใครบอกให้พวกเจ้าคุยกัน” รัสตัมตวาด

ว่าอย่างไร อาหมัด พวกฝรั่งเศสจะฆ่าเราไหม” ยูซุปกระซิบถามด้วยความกังวล

“ข้าไม่รู้ แต่คิดว่าพวกมันคงไม่เก็บพวกเราไว้แน่ แต่ไม่รู้เมื่อไหร่จะฆ่าพวกเรา” อาหมัดบอกกับยูซุป

“ข้ารู้สึกกลัว” ยูซุปพูดด้วยเสียงสั่นเครือ

“จะไปกลัวทำไม เกิดหนเดียวตายหนเดียว” อาหมัดบอกกับยูซุป

“บอกให้เงียบอย่าคุยกัน” พูดเสร็จรัสตัมได้เดินไปเตะพวกที่คุยกัน

 ยูซุปร้องออกมา “โอ๊ย”

“บอกให้เงียบขืนคุยกันอีกจะโดนหนักกว่านี้”  รัสตัมได้บอกพวกก่อการที่ถูกจับ

สักพักนโปเลียนได้บอกให้ทหาร

“ทหารไปเอาน้ำมา”

“ครับท่าน”

“รัสตัมเจ้าเอาน้ำตั้งบนถังแล้วค่อยปล่อยให้หยดลงสู่หน้าผากพวกนี้” นโปเลียนบอกกับรัสตัม

          “ครับนายท่าน”

รัสตัมได้เอาถังน้ำมาตั้งบนโต๊ะ ตั้งเป็นแถว แล้วให้ทหารจับบรรดาหัวโจก มานอนเรียงกันใต้ถุง โดยมัดลำตัวกับพื้นไม่ให้ดิ้นไปมาได้ แล้วให้หน้าผู้ก่อการอยู่ใต้ถังน้ำที่เจาะรูนิดหน่อย น้ำค่อย ๆ หยดลงบนใบหน้าหัวโจกทุกคน โดยให้น้ำค่อยๆ หยดใส่หน้าผากทั้งวันทั้งคืน

“ให้ทหารคอยดูถ้าน้ำหมด ก็เติมน้ำ ต้องให้น้ำหยดลงตลอดวันตลอดคืน ถ้าพวกมันต้องการขับถ่ายก็ให้ปล่อยออกมาในขณะที่ถูกน้ำหยดใส่หน้าผากในขณะนอน” นโปเลียนกำชับกับรัสตัม

“ได้ครับนายท่าน ผมจะให้ทหารเปลี่ยนเวรยามเฝ้าดูไม่ให้น้ำขาดครับ”

“ไปคุณเคนกลับที่พัก พรุ่งนี้ค่อยมาสอบสวนพวกหัวโจกใหม่ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของทหารกับรัสตัมคอยกำกับ”  นโปเลียนบอกกับบักเคน

“ครับท่าน”

นโปเลียนได้เดินออกจากห้องพร้อมกับบักเคน เพื่อกลับที่พัก ห้องสอบสวนเชลยเหลือแต่รัสตัมที่ได้รับมอบหมายจากนโปเลียนให้คอยควบคุม เพราะนโปเลียนคิดว่า ไม่เกินคืนนี้พวกผู้ก่อการต้องสารภาพกับรัสตัมแน่นอน

“ติ๋งๆ  ติ๋ง ๆติ๋งๆ  ติ๋ง ๆ” เสียงน้ำหยดใส่หน้าผาก แกนนำตลอดเวลา

“เจ็บฉี่โว้ย จะกลั่นไม่ไหวแล้วโว้ย” เสียงร้องโวยวาย จากกลุ่มหัวโจก  มีแต่ความเงียบ ทหารที่เฝ้ามอง ได้แต่มองเงียบ

“ป๊าด ๆ ป๊าดๆ” ส่งผายลมดังออกมาจากแกนนำที่ถูกผ้าปิดตา และนอนให้น้ำหยดใส่หน้าผาก

“ใครขี้ว่ะ เหม็นโว้ย” กลิ่นเหม็นตลบอบอวลคลุ้งทั่วห้อง ทหารฝรั่งเศสที่เฝ้า ต้องรีบเอามืออุดจมูกและเดินออกไปนอกห้อง

“อ้วก ๆ แหวะ” เสียงทหารฝรั่งเศสที่เฝ้ากลุ่มหัวโจกทนกลิ่นเหม็นไม่ไหวออกมาอาเจียนนอกห้อง

 การขับถ่ายของยูซุป ทำให้กลุ่มแกนนำที่เหลือแทบเป็นบ้า ทั้งน้ำหยด กลิ่นเหม็นตลบอบอวล หลายคนอั้นฉี่ไม่ไหว ต้องปล่อยฉี่ออกมาเรี่ยราด

หลังจากกลับไปที่พักกับนโปเลียน บักเคนยังคาใจกับวิธีการสอบสวนของนโปเลียน หลังจากพลทหารนาธาเนียล ได้กลับมาจากการติดตามนายพลเอกกาลีเบอร์ พลเอกมีโน่ พันเอกหญิงโคลเอ้มาร่วมสอบสวน

บักเคนสงสัยในคำสั่งของนโปเลียน ถึงการจับพวกกลุ่มแกนนำไปนอนเรียงรายให้น้ำหยดจึงกลับมาดูการสอบสวนของนโปเลียนในตอนดึก พร้อมกับพลทหารนาธาเนียลที่กลับมาจากตามพลเอกกาลีเบอร์ พลเอกมีโน่ พันเอกหญิงโคลเอ้มาร่วมสอบสวน ผู้ร่วมก่อการที่เหลือพลทหารนาธาเนียลขอติดตามบักเคนมาดูวิธีการสอบสวนที่ตนเองไม่เคยรู้มาก่อน ว่าแค่น้ำหยดลงบนใบหน้าจะนักโทษสารภาพผิดได้ หลังจากเดินทางมาถึงบักเคนได้ไปสอบถามทหารที่เฝ้าอยู่หน้าห้อง ที่เป็นเขตหวงห้าม

“เป็นอย่างไรบ้างพวกหัวโจก”

“ไม่ไหวครับคุณเคนเหม็นมาก” ทหารบอกกับบักเคน

“เกิดอะไรขึ้น” บักเคนถามด้วยความสงสัย

“ลองเข้าไปดูเอาเองครับ” ทหารยามบอกกับบักเคน

คำตอบของทหารยามทำให้บักเคนกับพลทหารนาธาเนียลสงสัยได้เดินเข้าไปในห้องที่ควบคุมพวกแกนนำ

“แหวะ เหม็นชิบ”  เสียงบักเคนพูดพร้อมกับปิดจมูกออกมาจากห้อง พลทหารนาธาเนียลก็ไม่แตกต่างจากบักเคน ถึงกับเอามืออุดจมูก

“เป็นอย่างไรบ้างคุณเคน” ทหารยามถามบักเคน

“เหม็นสุดยอด เหมือนกับกินหมาตายกับถั่วเน่ามา” บักเคนบอกกับทหารยาม

“ฮะฮ้า เป็นอย่างไรคุณเคน” ทหารหัวเราะบักเคนในสิ่งที่บักเคนได้พบในห้อง

บักเคนได้เดินไปหารัสตัมพร้อมกับนึกว่านโปเลียนมีวิธีการทรมาณเชลยโหดเหี้ยมสิ้นดี