บักเคนทะลุมิติ ภาค 1 ตอนที่ (284)

      นโปเลียนกลับถึงบ้าน ไม่พบโจเซฟิน เพราะโจเซฟินไปอาศัยอยู่กับตัลเลียง เพื่อไปหาบาราสได้สะดวก

     “พี่ บาราสที่สนับสนุนให้พี่ไปรบที่อียิปต์ได้เป็นประธานคณะกรรมการด้านกิจการทหารและความปลอดภัยส่วนรวมของฝรั่งเศส  ซึ่งเป็นตำแหน่งที่คณะกรรมการดิเร็กตัวร์ได้ตั้งขึ้นมาใหม่เพื่อเป็นตัวล่อลดกระแสความโกรธแค้นของประชาชน คณะกรรมการดิเร็กตัวร์จะเป็นเพียงผู้ให้ความเห็นชอบ อำนาจบริหารและการรักษาความมั่นคงเป็นของบาราส” ลูเซียงบอกกับนโปเลียน

       “โอ บาราสตำแหน่งก้าวหน้ายิ่งใหญ่มาก บาราสไม่ค่อยชอบหน้าผม วันนี้กลับยิ่งใหญ่มาก” นโปเลียนรำพึงรำพันออกมา

“พี่อย่าโกรธผมนะ ผมปรึกษากับพี่โยเซฟแล้ว ว่าจะให้พี่รู้เอง แต่เมื่อมันมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมตัดสินใจบอกพี่ดีกว่า แล้วแต่พี่ตัดสินใจเอาเองก็แล้วกัน โยเซฟินคืออดีตแฟนเก่าของบาราส โดยบาราสอยู่เบื้องหลัง ให้โยเซฟินมาแต่งงานกับพี่ ตอนที่พี่อยู่ปารีส บาราสได้แอบมาหา โจเซฟินที่เกาะคอร์ซิก้า แต่ชาวบ้านต้องเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ เพราะชาวบ้านส่วนหนึ่งก็ไม่ชอบพี่ ทุกคนทำเป็นไปไม่รู้ และพี่ไปรบที่อียิปต์ โจเซฟินได้กลับไปอยู่ปารีสกับบาราส” ลูเซียงบอกกับนโปเลียน

       “พี่พอทราบข่าวระแคะระคาย กลับมาพี่จะมาขอหย่าโจเซฟิน ปล่อยให้นางกลับไปอยู่กับสามีเก่า” นโปเลียนบอกกับลูเซียง

       “พี่ไม่โกรธหรือ” ลูเซียงถามด้วยความสงสัย

       “โจเซฟินเหมือนกับเสื้อผ้า แต่เป็นเสื้อผ้ามือสอง ที่มีคนเป็นเจ้าของอยู่แล้ว  เมื่อเจ้าของเขามาเอาคืน ก็หาใหม่ได้ แต่พี่น้องเหมือนแขนขาถ้าขาดไปแล้ว ก็ไม่สามารถต่อได้” นโปเลียนบอกลูเซียงถึงคำพูดในพิชัยสงครามสามก๊ก

       “พรุ่งนี้พี่จะเรียกประชุม ทหารของพี่เพื่อวิเคราะห์สถานการณ์ประเทศฝรั่งเศสว่าจะไปในทิศทางใด ขอให้น้องรักมาร่วมประชุมกับพี่” ครับพี่

       “พี่นโปเลียนพักผ่อนก่อนก็แล้วกัน พี่เดินทางรอนแรมมาเหนื่อย ไว้พรุงนี้ค่อยคุยกันต่อ” ลูเซียงบอกกับนโปเลียน

บรรยากาศเกาะคอร์ซิก้าที่เคยเงียบสงบ กลับครึกครื้นขึ้นมา วีรบุรุษที่เป็นความหวังของชาวเกาะได้กลับมาเยือนถิ่นเก่าที่เคยอาศัย ชาวบ้านหลายครัวเรือนพากันตื่นเต้น

หลังจากลูเซียงได้จัดหาที่พักและสมาชิกกลุ่มจาโกแบงส์ได้นำทหารของนโปเลียนไปยังที่พัก จัดอาหารและหาที่พักให้กับทหารของนโปเลียน เรียบร้อย โดยรัสตัมก็ได้มาพัก นโปเลียนได้สั่งให้รัสตัมมาพักผ่อนร่วมกับบักเคน นโปเลียนจะขอคุยกับน้องชายไม่อยากให้ใครมารบกวน

แสงทองจับขอบฟ้าวันใหม่ เกาะคอร์ซิก้าวันนี้ไม่เหมือนกับทุกวันที่ผ่านมา เพราะเกาะได้มีวีรบุรุษมาพำนักอยู่ วันนี้นโปเลียนได้เชิญนายทหารของตนพร้อมกับลูเซียงและสมาชิกกลุ่มจาโกแบงส์มาร่วมหารือลับ ที่บ้านของนโปเลียน โดยมีทหารฝรั่งเศส

“สวัสดีท่านสุภาพบุรุษ สุภาพสตรีทุกท่าน วันนี้ผมเรียกประชุมเพื่อหารือถึงอนาคตฝรั่งเศส เราในฐานะคนฝรั่งเศสอยากให้ประเทศฝรั่งเศสรุ่งเรืองเป็นชาติที่ยิ่งใหญ่ ไม่ถูกชาติดมากดขี่ข่มเหง ตอนที่ผมไปรบที่อียิปต์ก็ได้ทราบข่าวว่า เราต้องสูญเสียอิตาลีให้ชาติศัตรู วันนี้ผมมีเรื่องที่จะหารือกับพวกท่านเป็นความลับ อย่าได้แพร่งพรายออกไปเป็นอันขาด ถ้าผมทราบว่าข่าวรั่วไหลออกไป ผมจะลงโทษตามกฏทหาร รวมถึงสมาชิกกลุ่มจาโกแบงส์ที่เข้าร่วมประชุมด้วย ผมอยากให้ลูเซียงได้แนะนำสมาชิกกลุ่มจาโกแบงส์ให้พี่พร้อมกับเพื่อนทหารได้รู้จัก” นโปเลียนได้เอ่ยขึ้น

“ได้ครับพี่ ผมลูเซียงน้องชายท่านนโปเลียน หัวกลุ่มจาโกแบงส์ประจำเกาะคอร์ซิก้าและรักษาการณ์หัวหน้าใหญ่กลุ่มจาแบงส์ประจำยุโรป ส่วนด้านซ้ายมือของผม คือหัวหน้ากลุ่ม ประจำตูลุส คุณ โจ ไบกอน ส่วนคนถัดไป คือ มาแซล์ เดอวรีฟ ผู้นำกลุ่มจาโกแบงส์ประจำเมืองเบอซ็องซง” ลูเซียงกล่าวแนะนำ

“ยินดีได้รู้จักทุกท่าน” นโปเลียนเอ่ยทักทาย

“ส่วนทหารที่เข้าร่วมประชุม ท่านจอมพลมีโน่ พลโทหญิงโคลเอ้ พลโทอาร์รอน และคุณเคน” นโปเลียนกล่าวแนะนำ ผู้ร่วมงาน

“วันนี้ที่ผมเรียกประชุมหารือเพราะสถานการณ์ฝรั่งเศสกำลังตกอยู่ในสภาวะคับขันทั้งศึกภายนอกและศึกภายใน ความวุ่นวายของบ้านเมืองจากการบริหารงานล้มเหลวของคณะกรรมการดิเร็กตัวร์ทำให้ชาวบ้านเดือดร้อนไปทุกหย่อมหญ้า ซึ่งลูเซียงได้เล่าให้ผมฟังแล้ว ท่านสมาชิกกลุ่มจาโกแบงส์คงทราบดีเพราะท่านได้ร่วมต่อสู้ล้มล้างการปกครองของพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 บ้านเมืองตกอยู่ในสภาวะระส่ำระสายตกอยู่ในความหวาดกลัว และการก้าวขึ้นมาดำรงตำแหน่งของโรแบสปิแยร์ ก็ประหารชาวบ้านจำนวนนับหมื่นคน จนถูกล้มล้างในเวลาต่อมา โดยคณะกรรมการดิเร็กตัวร์ ผมนึกว่าบ้านเมืองจะเป็นประชาธิปไตย คณะกรรมการดิเร็กตัวร์ได้ขอสัญญาอีกไม่นานจะมีการเลือกตั้งเป็นประชาธิปไตย แต่คณะกรรมการดิเร็กตัวร์ก็ไม่ทำตามสัญญา  ปกครองด้วยการประหารสร้างความหวาดกลัวให้กับชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ การประหารพระเจ้าหลุยส์คือความผิดพลาดมหันต์ของกลุ่ม จีรงแดงและกลุ่มจาโกแบงส์ที่ผลักดันให้ประหารชีวิตพระเจ้าหลุยส์ที่ 14 กับพระนางมารีอังตัวเนต หลังจากการสิ้นพระชนม์ของพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 บ้านเมืองกลับวุ่นวายมากยิ่งขึ้น เพราะประเทศรอบ ๆ ฝรั่งเศสเริ่มต่อต้านฝรั่งเศส ทั้งอังกฤษ ปรัสเซีย ออสเตรีย ดัสช์ สเปน เพราะหวาดกลัวว่าจะเป็นการจุดชนวนให้ประชาชนของประเทศต่างๆ ล้มล้างระบอบกษัตริย์ในประเทศยุโรปอื่น ๆ” นโปเลียนเอ่ยบอกกับผู้เข้าร่วมประชุม

“โอผมนึกไม่ถึงเหมือนกัน คิดว่าหมดพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 คิดว่าฝรั่งเศสจะเป็นประชาธิปไตยที่ไหนได้กลับวุ่นวายยิ่งกว่าเดิม” จอมพลมีโน่พูดในที่ประชุม

“หลังจากประหารพระเจ้าหลุยส์ที่ 16 ชาวบ้านผู้บริสุทธิ์ถูกประหารด้วยเครื่องกิโยติน ด้วยข้อหาชูสามนิ้ว ลักเล็กขโมยน้อย ไม่กล่าวสรรเสริญผู้นำ คนแก่ ผู้หญิง แม่หม้าย เด็กเล็ก คนพิการ ได้ถูกสังหารหมู่ด้วยคำสั่งของโรแปสปิแยร์ ที่เขียนว่า ความยุติธรรม การเคารพกฏหมายจะทำให้ฝรั่งเศสรุ่งเรือง ใครทำผิดฝ่าฝืนคำสั่ง ต้องประหารสถานเดียว โรแปสปิแยร์เชื่อว่า ชาวบ้านต้องยอมจำนวนและเปลี่ยนความเชื่อมานับถือผู้นำ ยอมเป็นขี้ข้ารับใช้ แต่เป็นความคิดที่ผิด ระบบเผด็จการที่เลวร้ายในประวัติศาสตร์ก็ถูกโค่นล้มด้วยคณะกรรมการดิเร็กตัวร์ เข้ายึดอำนาจปกครองและประหารโรแปสปิแยร์ ปรับปรุงเศรษฐกิจ ชาวบ้านนึกว่าเศรษฐกิจจะดีขึ้น กลับเลวร้ายยิ่งกว่าเก่า ดังที่ทุกท่านได้เห็น โรแบสปิแยร์ เก็บภาษีชาวบ้านทุกคนที่ใช้แรงงาน เช่นภาษีประตูหน้าต่าง คนยากจนได้รับความเดือดร้อนแสนสาหัส แต่คณะกรรมการดิเร็กตัวร์ก็เรียกเก็บเหมือนกันแต่เรียกเก็บภาษีตะปู ภาษีค้อนด้วย ชาวบ้านที่เดือดร้อนต้องซ่อมแซมบ้าน ถ้าต้องซื้อค้อนกับตะปูต้องเสียภาษี เพื่อนำมาซ่อมแซมบ้าน นับเป็นความเลวร้ายอันหาที่เปรียบไม่ได้” นโปเลียนบอกกับทุกคน

“จริงครับ กลุ่มจีรงแดงกับกลุ่มจาโกแบงส์ กลุ่มลามงตาญที่ถูกล้มล้างต้องกลับฟื้นขึ้นมาใหม่ เพื่อต่อต้านคณะกรรมการดิเร็กตัวร์ ที่ใช้อำนาจจับกุมชาวบ้านไปปรับทัศนคติ ถ้าไม่เชื่อก็ประหารด้วยกิโยติน” ลูเซียงบอกกับนโปเลียน

“น้องรักตอนนี้สมาชิกกลุ่มจาโกแบงส์เหลือสมาชิกอยู่มากน้อยเพียงใด ถึงหมื่นคนไหม” นโปเลียนถามลูเซียง

“มากกว่านั้นครับพี่ ที่ปารีสก็ประมาณ ห้าพันกว่าคน  และอยู่ที่เบอซ็องซงประมาณ 300 กว่าคน อยู่ในชนบทฝรั่งเศสอีกประมาณสามแสนกว่าคน และอยู่ในทวีปอเมริกาและในประเทศต่าง ๆในยุโรปอีกประมาณเกือบสี่แสนคน”

“โอพระเจ้าช่วย” จอมพลมีโน่ได้ฟังลูเซียงบอกถึงกับอุทานออกมา

“ไม่น่าเชื่อเลย สมาชิกกลุ่มจาโกแบงส์จะมีสมาชิกมากมายขนาดนี้” พลโทหญิงโคลเอ้รำพึงขึ้นมา

“อเมซิ่งยิ่งนัก นึกว่ามีไม่ถึงหมื่นคน กลับมีเกือบเจ็ดแสนคน” บักเคนได้ยินลูเซียงบอกถึงกับอึ้ง นึกไม่ถึงความยิ่งใหญ่ของกลุ่มจาโกแบงส์จะยิ่งใหญ่ถึงเพียงนี้

“ความผิดพลาดของโรแบสปิแยร์กับชนชั้นกลางต่อการล้มล้างระบอบกษัตริย์ มันผลทางลบต่อประเทศฝรั่งเศส ชาวบ้านที่อยู่ในชนบทส่วนใหญ่ยังนับถือระบอบกษัตริย์อยู่ไม่เสื่อมคลาย เพราะระบอบกษัตริย์ฝังรากลึกอยู่ในสังคมชนบทฝรั่งเศสมายาวนาน นอกจากนี้การขูดรีดจากศาสนาจักร ทำให้ชาวบ้านไม่มีทางออก เกิดความทุกข์ยากไปทุกหย่อมหญ้า ก่อนพระเจ้าหลุยส์จะสิ้นพระชนม์ พระองค์ได้บริจาคเงิน สิ่งของช่วยชาวบ้านทุกข์ยากจำนวนมาก แต่ด้วยความกลัวต่อพระนางมารีย์อังตัวเนต และพระนางมารีย์ อังตัวเนต ทรงฟุ้งเฟ้อ พระองค์ไม่กล้าตักเตือน กับร่วมไปกับพระนางด้วย ทำให้พระองค์ต้องสิ้นพระชนม์ชีพด้วยเครื่องกิโยติน” นโปเลียนอธิบายให้ที่ประชุมได้เข้าใจถึงรากเหง้าของปัญหาราชวงศ์ฝรั่งเศส