บักเคนทะลุมิติ ภาค 1 ตอนที่ (323)

นโปเลียนถึงกับหันหน้ามามองนางโจเซฟินที่นั่งอยู่บนโซฟา ไม่ได้นั่งหารือร่วม

“อีกอย่างครับท่าน การเลือกตั้งเพิ่งจะมีขึ้น ผมอยากจะเสนอให้ท่านพิจารณา ให้กำหนดวาระพิเศษ สำหรับ สภาตุลาการและสมาชิกสภาผู้แทนราษฎร อยู่ในตำแหน่ง 10 ปี เพื่อให้การทำงานเข้ารูปเข้ารอย ไม่เป็นภาระแก่ชาวบ้านที่ต้องมาเลือกตั้งทุก 4 ปี โดย สมาชิกสภาผู้แทนที่ได้รับเลือก จะอยู่ในวาระ 10 ปีเฉพาะการเลือกตั้งครั้งแรก และต่อไปจะอยู่ในตำแหน่งตามที่รัฐธรรมนูญบัญญัติ กอมมาบาเซ เสนอนโปเลียน

“คุณเคนคิดเห็นอย่างไร” นโปเลียนถามบักเคน

“รัฐธรรมนูญฉบับนี้ ก่อนประกาศใช้ต้องให้ชาวบ้านลงประชามติก่อนว่ารับหลักการได้ไหมครับท่านก่อนจะมีการเลือกตั้ง ส่วน สภาสูงที่อยู่ในตำแหน่ง ตลอดชีวิต ผมเสนอก่อนมีการเลือกตั้ง ควรจะให้คณะกรรมการกงสุลเป็นผู้คัดเลือกก่อน แต่ให้ดำรงตำแหน่งแค่ 10 แล้วค่อยเลือกตั้งพร้อมกับ สมาชิกสภาทั้งสามสภา เพื่อความเป็นธรรม” บักเคนเสนอ

“ดีมาก ยอดเยี่ยม ฝรั่งเศสน่าจะมีรัฐธรรมนูญฉบับที่ประชาชนมีส่วนร่วมในรัฐธรรมนูญ แล้วถ้าประชาชนไม่รับในหลักการล่ะ จะทำอย่างไร” นโปเลียนถามด้วยความสงสัย

“ผมว่าให้ท่านลงหนังสือพิมพ์และติดประกาศรัฐธรรมนูญเรียงมาตราให้หัวหน้าหมู่บ้าน ครู ในโรงเรียน ไปอธิบายให้ประชาชนได้รับรู้เนื้อหาของรัฐธรรมนูญ” บักเคนบอกกับนโปเลียน

          “ประชาชนมีส่วนร่วมแน่นอน คงไม่ประท้วง เมื่อมีการใช้แน่นอน”

          ทหารได้เดินมาเคาะประตูห้อง “ก๊อก ก๊อก” รัสตัมได้เดินไปเปิดประตู ทหารได้บอกกับรัสตัมเบา ๆ และเดินกลับออกไป

          “มีอะไรหรือรัสตัม” นโปเลียนถามรัสตัม

          “คุณอาดัม ขอเข้าพบท่านครับ”

          “ไปเชิญคุณอาดัมเข้ามาได้ เพราะไม่ใช่การประชุมอย่างเป็นทางการ”

“ครับนายท่าน”

รัสตัมได้เดินออกไป และนำอาดัมเข้ามาพบกับนโปเลียน

          “สวัสดีคุณอาดัม” นโปเลียนเอ่ยปากทักทายอาดัม

          “สวัสดีท่านนโปเลียน สวัสดีคุณเคน คุณเคนก็มาพบท่านด้วยเหมือนกันหรือ สวัสดีท่านกอมบาซาเร” อาดัมเอ่ยปากทักทายทุกคน เพราะทุกคน รู้จักอาดัมเป็นอย่างดี

          “ท่านยังประชุมผมขอตัวก่อนก็ได้”

“ไม่เป็นไร คนกันเอง แค่มาหือกันนอกรอบ เรื่องกฎหมายรัฐธรรมนูญที่จะประกาศใช้” นโปเลียนบอกกับอาดัม

“ครับท่าน”

“วันนี้คุณอาดัมมาพบผมเรื่องอะไร” นโปเลียนเอ่ยปากถามอาดัม

“เรื่องเศรษฐกิจของฝรั่งเศสตอนนี้ประชาชนเดือดร้อนมาก ข้าวของแพง ไข่ไก่ หมูราคาแพง พืชผักก็ราคาแพง รัฐบาลเก็บภาษีไม่ได้ กว่าจะเก็บรายได้จากการค้าทาส และการเก็บภาษีเรือที่ผ่านทาง ก็ไม่พอจ่ายเงินเดือนทหารและข้าราชการ แต่ก็เป็นประเด็นรอง อาหาร ราคาแพงชาวบ้านเดือดร้อนต้องเร่งแก้ไขเป็นการด่วนมากกว่า” อาดัมบอกกับทุกคนในห้อง

“อืมส์ แล้วคุณอาดัมมีแนวคิดแก้ไขอย่างไร”

“ผมว่าการแก้ไขปัญหาค่าครองชีพ ไข่ หมู ไก่ ผักขาดแคลน ผมว่าต้องเปิดเสรี ยกเว้นการจัดเก็บภาษีแก่พ่อค้าที่นำสินค้าจากอิตาลี อังกฤษ เยอรมัน โปแลนด์ เข้ามาจำหน่ายโดยด่วน ขณะเดียวกัน ควรจะให้ทุกชุมชนเร่งปลูกผัก เลี้ยงไก่ เลี้ยงหมู เพื่อแก้ไขปัญหาระยะยาว โดยท่านต้องออกประกาศให้นำเข้าพ่อพันธ์ ไก่ หมู และให้เงินกู้แก่ชาวบ้านปลอดดอกเบี้ย ให้มาผลิตสินค้าที่ขาดแคลนเพื่อแก้ไขปัญหาโดยด่วน” อาดัมเสนอนโปเลียน

“คุณอาดัมไปร่างมาผมจะลงนามและประกาศใช้” นโปเลียนบอกกับอาดัม

“คุณเคนว่าอย่างไร” นโปเลียนถามบักเคน

“ผมว่าแก้ไขปัญหาถูกจุด ดีกว่าสยามที่หมูแพง ขาดตลาดแต่รัฐบาลห้ามส่งออกหมูโดยเด็ดขาด หมูขาดตลาดใครจะส่งออก เพราะในประเทศก็ยังไม่พอบริโภค” บักเคนบอกกับทุกคน

“อะไรนะ หมูในสยามขาดแคลน เพราะอะไร” กอมบาซาเรถามด้วยความสงสัย

“หมูเป็นโรค ไม่พอคนกินหมูเลยแพง แต่รัฐบาลสยามกับมีคำสั่งห้ามส่งหมูออก คงคิดว่าพ่อค้าคงเก็งกำไรหมู” บักเคนบอก

“ตลกน่าคุณเคน หมูมันกินอาหารทุกวัน หมูมันโตมันกินจุต้นทุนเลี้ยงเพิ่มขึ้นทุกวันใครจะบ้าเก็งกำไรเพื่อส่งออกเมื่อในประเทศขาดตลาด ราคาก็แพง ใครมีหมูก็นำออกจำหน่ายในประเทศ ดีกว่าส่งออก” อาดัมบอกกับบักเคน

 “พี่นโปเลียน พืชผัก หมู ไก่ ขาดแคลน น่าจะให้ทหารมาปลูกผักเลี้ยงหมูจะดีไหม เพื่อช่วยชาวบ้าน” นางโจเซฟินเอ่ยปากขึ้นมา

นโปเลียนเมื่อได้ยินนางโจเซฟินเสนอความคิด ถึงกับโกรธในใจและเอ่ยปากบอกนางด้วยเสียงเข้ม

“ข้อเสนอที่ไม่เข้าท่า ทหารมีไว้รบเพื่อประเทศไม่ใช่ให้ทหารมาเลี้ยงหมู เลี้ยงไก่ ปลูกผักไม่ใช่งานถนัดของทหาร” นโปเลียนบอกกับนางโจเซฟิน

โจเซฟินเมื่อได้ยินนโปเลียนกล่าวตำหนิ ถึงกับลุกแล้วเดินออกไปจากห้อง

“ปล่อยนางไป พวกเราคุยกันต่อไม่ต้องสนใจ” นโปเลียนบอกกับทุกคน

“บักเคนได้ยินนางโจเซฟินเสนอความคิดก็นึกในใจเหมือนเคยได้ยินความคิดนี้มาจากที่ไหน แต่บักเคนจำไม่ได้ ให้ทหารปลูกผักชี เลี้ยงไก่ เลี้ยงหมู