บักเคนทะลุมิติภาค 1 (ตอนที่99)

“เจ้ารู้ไหม ประกาศเคอร์ฟิวห้ามออกจากบ้านหลังสองทุ่ม  เจ้าไปเป่าขลุ่ยเพลงอะไร เป็นเพลงต่อต้านรัฐบาลหรือเปล่า”

เสียงนายทหารสอบสวนบักเคน “เปล่าครับ ผมแค่คิดถึงบ้าน เลยไปเป่าเพลงเดือนเพ็ญ ไม่ใช่เพลงปลุกใจให้ต่อต้านรัฐบาล ครับท่าน”

บักเคนตอบนายทหาร “เจ้ามีความผิดรู้ไหม ฝ่าฝืนคำสั่งของท่านประธานสภาประชาชนห้ามออกนอกบ้าน  อีกสองวันเจ้าต้องถูกลงโทษ ต้องถูกประหารด้วยกิโยติน”

นายทหารข่มขู่บักเคน “อะไรนะ แค่เป่าขลุ่ยถึงกับถูกประหารเลยหรือครับท่าน”

บักเคนถึงกับตกตะลึง “ใช่เจ้าฝ่าฝืนคำสั่งของท่านประธาน เจ้าจะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก ทหารคุมตัวไปรวมกับพวกจับตัวมา พรุ่งนี้เช้าให้นำไปประหารชีวิต “เดี๋ยว ๆ ๆ ผมเป็นเพื่อนกับปิแอร์บุตรชายของท่านประธานโรแบสปิแยร์ ผมขอร้องก่อนประหาร ท่านกรุณาช่วยไปเรียนให้ท่านประธานสภาประชาชนทราบหน่อยครับ ผมทำไปด้วยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ ท่านจะยกเว้นโทษตายได้ไหม ถ้าไม่ได้ ผมก็จำต้องยอมรับชะตากรรม โดนประหารด้วยกิโยติน ผมขอเขียนหนังสือถึงท่านประธานสภาประชาชนหน่อยได้ไหมครับ” บักเคนอ้อนวอนนายทหาร

“เจ้าเป็นเพื่อนกับลูกชายท่านประธานหรือ มีหลักฐานอะไรแสดงบ้าง”

นายทหารสอบสวนบักเคน “ไม่มีครับท่าน แต่ปิแอร์บอกว่า ถ้ามีปัญหาให้ติดต่อ แซงส์ จูสต์ เลขาท่านประธานสภาประชาชนได้” บักเคนตอบคำถามนายทหารที่สอบสวน “เจ้ารู้จักท่านแซงส์ จูสต์ หรือ แซงส์ จูสต์ แก่มากแล้วเจ้าอย่าโกหก”

นายทหารพยายามล้วงถามบักเคน “ไม่จริง ท่านแซงส์ จูสต์    ยังหนุ่มแน่นอยู่ ท่านเป็นคนสนิทของท่านประธาน เคยคุยกับผมบ่อย ๆ ท่าน แซงส์ จูสต์ อายุประมาณ 26- 27 ปี ผมสีบรอนส์ แต่งตัวเนี้ยบ ความคิดเฉียบแหลมครับท่าน ไม่ได้มีอายุมากตามที่ท่านว่าครับ”

“อืมส์ เจ้าไม่ได้โกหก พรุ่งนี้ข้าจะนำหนังสือที่เจ้าเขียนไปรายงานท่านประธานสภา” นายทหารตอบบักเคน

“เรียนท่านประธานสภาประชาชน มีนายทหารนำจดหมายของคุณเคนมาให้ท่านครับ” เสียงผู้ช่วยเลขา แอนโทนี่ ลีออง แซงจัสต์ ผู้ช่วยเลขา รายงานโรแบสปิแยร์

“ถึงว่า เมื่อคืนข้ากับแซงส์ จูสต์ จะไปกินอาหารที่ร้านเห็นร้านปิดเงียบ นึกว่าเลิกกิจการไปแล้ว ข้าเดินทางตั้งสามชั่วโมงเพื่อไปทานอาหารเห็นร้านปิด ไหนเอาจดหมายมาให้ข้าดูซิ”

“เรียนท่านโรแบสปิแยร์ที่เคารพ ผมภาวนาให้ท่านมีเวลาได้อ่านจดหมายผมฉบับนี้ในวันนี้ ถ้าท่านอ่านหลังจากวันนี้ ผมคงจะไม่มีชีวิตอยู่แล้วครับ คงโดนกิโยตินประหารไปเรียบร้อยตามคำสั่งของท่านครับ ผมได้แต่ภาวนาให้จดหมายถึงท่านในวันนี้ ผมได้อ้อนวอนนายทหารที่จับตัวผม และนำผมไปสอบสวนขอให้เขาส่งจดหมายให้ท่าน หวังว่าฟ้าคงเมตตาผม จดหมายผมคงถึงมือท่าน ในเช้าวันนี้ นายทหารที่จับตัวผมเขาตั้งข้อหาผมฝ่าฝืนเคอร์ฟิว ผมกำลังนั่งเป่าขลุ่ยที่ทุ่งนา”

“ผมเห็นพระจันทร์เต็มดวงเลยนึกถึงบ้าน เลยอดใจไม่ไหว ผมเลยเป่าขลุ่ย เพลงที่ผมเป่าก็เป็นเพลงเดือนเพ็ญ ที่ไม่เกี่ยวกับการยุยงให้คนต่อต้านท่านครับ ผมได้แต่หวังความเมตตาจากท่าน ผมได้ทำโดยรู้เท่าไม่ถึงการณ์ มาเป่าขลุ่ยกลางคืน หวังว่าท่านคงให้อภัยนะครับ ขอแสดงความนับถือ เคน”

“จดหมายว่าอย่างไรครับท่าน” แซงส์ จูสต์ ถามโรแบสปิแยร์

“คุณเคนถูกจับพรุ่งนี้จะถูกประหาร ข้อหาเป่าขลุ่ยยามค่ำคืน” โรแบสปิแยร์ บอกแซงส์ จูสต์

“อะไรนะท่าน เป่าขลุ่ยถึงกับประหารชีวิตเลยหรือท่าน คุณเคนท่านก็รู้จักดี เมื่อคืนก็ไปหาคุณเคนไม่พบนึกว่ากลับไปมาเซย์แล้ว แต่กลับถูกขังเพื่อรอประหาร”  

          โรแบสปิแยร์ ได้บอกแซงส์ จูสต์ “ท่านรีบไปบอกม้าเร็วและส่งพิราบสื่อสารด่วนให้ปล่อยตัวคุณเคนและให้นำมาพบข้าเดี๋ยวนี้ ถ้าใครสั่งประหารคุณเคนก่อน ก็ให้ประหารคนที่สั่งการที่รับผิดชอบและคนที่จับตัวมา แซงส์ จูสต์ พร้อมกับผู้ช่วยเลขารีบไปดำเนินการปล่อยตัวบักเคน

หลังจากมีคำสั่งปล่อยบักเคน โรแบสปิแยร์ ได้ลงนามหนังสือประกาศใช้กฎหมาย ไพรีแอล (Prairial) เพื่อปราบเสี้ยนหนาม ทางการเมือง หลังมีประกาศใช้กฎหมายไพรีแอล ตามแนวคิดของแซงส์ จูสต์ ได้เกิดความวุ่นวายไปทั่วฝรั่งเศส สมาคมต่าง ๆ เมื่อได้ทราบประกาศ กฏหมายเผด็จการ รีบพาหนีตายออกนอกประเทศก่อนที่จะถูกจับ ถ้าจับได้หัวขาดสถานเดียว