บักเคนทะลุมิติภาค 1 (ตอนที่ 083)
บักเคนทะลุมิติภาค 1 (ตอนที่83)
.
เช้าวันศุกร์ ที่ศาลากลางคอมมูนปารีส คนมาติดต่อราชการมีเพียงสองสามราย ปิแอร์และบักเคนได้นั่งรถม้าจากตลาดค้าปลา เพื่อมาพบกับท่านโรแบสปิแยร์ ตั้งแต่เกิดการปฏิวัติซ้อนปฏิวัติ พ่อลูกคู่นี้ไม่มีโอกาสได้เจอกันอีก เนื่องจากภารกิจและหน้าที่ของประธานสภาประชาชนมีภารกิจวุ่นวายยุ่งยิ่งนัก ปิแอร์ได้ขอพบกับท่านประธานสภาประชาชน กับหน้าห้องเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีมาก
“สวัสดีครับ ช่วยไปเรียนท่านประธานด้วยครับว่า ปิแอร์ และคุณเคนขอเข้าพบครับ” ปิแอร์ได้บอกกับหน้าห้อง
“ประทานโทษได้มีหนังสือนัดขอเข้าพบท่านไหมครับ” เสียงหน้าห้องตอบปิแอร์
“ไม่ได้นัดครับ พอดีมีเรื่องจะเรียนให้ท่านทราบครับ ช่วยกรุณาไปเรียนท่านด้วยว่า ผมปิแอร์บุตรชายท่านขออนุญาตเข้าพบสัก 10 นาทีจะได้ไหม” สีหน้าของหน้าห้องถึงกับตกใจ เมื่อได้ยินคำบอกของปิแอร์ว่าเป็นบุตรชายท่านประธาน ซึ่งตนเองไม่เคยได้รู้มาก่อน เนื่องจากเพิ่งเข้ามาทำงานเป็นหน้าห้องของท่าน
“ขอประทานโทษครับ ที่ผมไม่ทราบว่าท่านเป็นบุตรชายของท่านประธาน กรุณารอสักครู่นะครับ ผมจะไปเรียนท่านให้ครับ” เสียงหน้าห้องบอกปิแอร์และบักเคน
แล้วก็รีบลุกจากโต๊ะเดินเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธานสภาประชาชน สักพักก็เดินออกมา “ท่านบอกว่าให้รอสักสิบนาทีแล้วค่อยเข้าพบครับ”
หน้าห้องได้บอกปิแอร์และบักเคน ท่านกำลังติดเซ็นเอกสารด่วนครับ
“ขอบคุณครับ” ปิแอร์และบักเคนได้เดินไปที่หน้าต่างและมองดูถนนหน้าคอมมูนปารีส ใบไม้กำลังร่วงหล่น ฤดูใบไม้ร่วงกำลังจะมาเยือน วันเวลาหมุนเวียนเปลี่ยนไปตามกาลเวลาเป็นนิจนิรันดร ไม่เคยแปรผัน เวลาไม่เคยเดินช้า เดินเร็ว ทุกวินาทีเท่าเทียมกันเสมอ ต่างกับจิตใจมนุษย์แปรเปลี่ยนได้ทุกวินาที เมื่อวานทำเพื่อแผ่นดิน แต่วันนี้ทำเพื่อรักษาอำนาจ อนาคตคือสิ่งที่ยังมาไม่ถึง เสียงปิแอร์ถอนหายใจเมื่อนึกถึงความเปลี่ยนแปลงของบิดาทำไมนะอำนาจช่างมีพลังลึกลับมากมายขนาดนี้
“นึกอะไรอยู่หรือปิแอร์” เสียงบักเคนเอ่ยปากทำลาย ความเงียบ
“อ๋อ ไม่มีอะไร ผมกำลังมองดูใบไม้ร่วงจากต้นไม้ลอยลงสู่พื้นดิน ชีวิตคนเราช่างสั้นนักเหมือนกับใบไม้ที่แตกใบอ่อน กิ่งก้านแผ่ไปศาล ยอดไม้พุ่งสู่ฟ้า เมื่อเวลาผ่านไป ใบไม้ก็โตเต็มใบ สุดท้ายก็แห้งเหี่ยวร่วงหล่นไปตามเวลา จากผืนดินขึ้นสู่ท้องฟ้า สุดท้ายก็ร่วงลงสู่พื้นดิน เป็นเศษใบไม้รอวันเปื่อยสลาย” ปิแอร์ได้บอก บักเคนเป็นปรัชญาชีวิต
“ใช่ครับ ผมไม่นึกว่าปิแอร์ ไม่ได้นับถือเซ็นแต่มีความคิดแบบเซ็นด้วย”
ปิแอร์บอกบักเคน “ผมสงสารคุณพ่อน่ะ เมฆหมอกลอยมาบดบัง ทำให้นกยังบินหลงทางกลับรังไม่ถูก ภาระและหน้าที่ความรับผิดชอบอันมากมายมหาศาล การรักษาอำนาจ มิจฉาทิฎฐิ ย่อมทำให้คุณพ่อหลงทางในกับดักความคิดได้ ทำอย่างไรถึงจะเตือนสติท่านได้ ให้ท่านหันกลับมาพิจารณา ความเป็นไปด้วยความ เป็นจริง”
บักเคนได้บอกปิแอร์ “คงยากนะ คุณพ่อน่ะเป็นคนฉลาด ถ้าท่านเชื่ออะไรแล้ว คงยากที่จะเปลี่ยนความคิดของท่าน”
ปิแอร์ได้แต่ถอนหายใจ เสียงหน้าห้องได้เอ่ยปากบอกบักเคนและปิแอร์ “ท่านประธานให้เข้าพบได้ครับ เชิญครับ”
ปิแอร์และบักเคนได้เดินไปที่ประตูและเปิดประตูห้องเข้าไป
“อ้าวคุณเคนเองหรือ สบายดีไหม ไม่ได้พบกันนานแล้วนะ” เสียงโรแบสปิแยร์ เอ่ยทักทายบักเคน
“สบายดีครับท่าน” “มีอะไรหรือลูกถึงมาพบพ่อวันนี้” โรแบสปิแยร์ทักปิแอร์
“ผมจะมาลาคุณพ่อออกไปแสวงหาความหมายของชีวิตครับ” “อ้าวยังแสวงหาความหมายในชีวิตยังไม่พออีกหรือ มาช่วยพ่อทำงาน เพราะพ่อช่วงนี้งานยุ่งมาก คนไว้ใจก็ไม่ค่อยมี ลูกมาช่วยงานพ่อดีกว่า พ่อจะให้เจ้าคุมคณะกรรมการสอดส่องและ คุมคอมมูนปารีส กระทรวงต่างประเทศ จะได้แบ่งเบาภาระของพ่อ คุณเคนด้วย มาช่วยงานผม ผมจะแต่งตั้งให้เป็นผู้อำนวยการฝ่ายกำกับนโยบายคุมนโยบายทั้งประเทศ ความคิดคุณเคนแปลกใหม่น่าสนใจ” โรแบสปิแยร์ บอกบักเคน
คำพูดของโรแบสปิแยร์ ตำแหน่งงานที่โรแบสปิแยร์เสนอให้ปิแอร์และบักเคน หลายคนในสมาคมใฝ่ฝันอยากจะได้ เป็นได้เพียงแค่ความฝัน ไม่มีสิทธิ์จะไขว่คว้า อำนาจวาสนาหล่นทับปิแอร์ ที่เป็นบุตรชายไม่ใช่เรื่องแปลก แต่สำหรับบักเคน อำนาจวาสนา หล่นทับตีนบวม เป็นเงื่อนไขยากปฎิเสธ โรแบสปิแยร์ นึกไม่ถึง สิ่งที่ตนเสนอให้เพื่อนของบุตรชายได้เหาะข้ามคนหลายสิบคน ที่จ้องตำแหน่งนี้อยู่
“ขอบคุณครับท่าน เป็นความเมตตาที่มอบให้กระผม กระผมขอประทานโทษที่ทำให้ท่านเคืองใจ กระผมมิบังอาจรับตำแหน่ง ที่ท่านมอบให้ได้ครับ” บักเคนบอกโรแบสปิแอร์
“อะไรนะ ไหนพูดใหม่ซิ เจ้าพูดอะไรออกมา” โรแบสปิแยร์เอ่ยด้วยความตกใจ ไม่นึกไม่ฝันว่าหนุ่มสยามจะปฏิเสธตำแหน่งที่ตนเองเสนอให้
“ขอบคุณในความเมตตาครับท่าน ผมมิบังอาจรับตำแหน่ง อันยิ่งใหญ่ได้ครับ ผมไม่มีความสามารถปานนั้น ผมเป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาครับ ไม่รู้เรื่องการบริหาร การจัดการทางการเมือง งานระบบราชการครับท่าน ผมรู้แต่ไถนา เลี้ยงควาย หาแย้ หาไข่มดแดงทำอาหารครับ” บักเคนตอบปฏิเสธโรแบสปิแยร์ อีกครั้ง
แต่ในใจกลับระทึก หัวใจเต้นระรัวราวกับกลองเพลที่ถูกสามเณรตีก่อนเพล กลัวโรแบสปิแยร์โกรธ จะสั่งให้ทหารนำตนเองออกไปกุดหัวด้วยเครื่องประหารกิโยติน เนื่องจากขัดใจท่านประธาน เพราะคำพูดของท่านประธานคือกฎหมายที่ต้องปฏิบัติตาม
วันนี้ท่านประธานอารมณ์ดีเป็นพิเศษ “พิลึก เพิ่งเคยเห็น เจ้าเป็นคนแรกของโลก ที่ปฏิเสธตำแหน่งที่ทุกคนใฝ่ฝันอยากได้ตำแหน่ง แล้วคุณเคนจะทำอะไรต่อไป อย่าบอกนะจะไปแสวงหาความหมายของชีวิตเช่นเดียวกับบุตรชายข้า” โรแบสปิแยร์ เอ่ยปากดักคำพูดของบักเคน
“เปล่าครับท่าน ผมคงอยู่ที่ตลาดค้าปลา คงเปิดร้านขายอาหาร เช่น ปลาเผา กุ้งเผา หอยเผา ครับ”
บักเคนตอบโรแบสปิแยร์ “อะไรนะ ว่าใหม่ซิ เจ้าเสียสติไปแล้วหรือนี่” เสียงอุทานของโรแบสปิแยร์ ด้วยความตกใจกับความคิดของบักเคน
“ผมจะเปิดร้านอาหาร ผมคิดชื่อร้านเอาไว้แล้วครับ “เคนหอยเผา แซ่บ ซี๊ด คูณสอง”
“ฮะฮ้า ฮะ ฮะ ฮะ… ฮะ” โรแบสปิแยร์ หัวเราะลั่น กับความคิดของบักเคน “คุณเคนจะเปิดร้านอาหาร ไหนลองบอกซิ ร้านอาหารของคุณเคนน่ะนอกจากชื่อ ประหลาดแล้วมีอะไรเด่น ไอ้หอยเผา ปลาเผา ใคร ๆ ก็ทำได้ ร้านคงเจ๊งแน่นอน ใครจะไปกิน” โรแบส ปิแยร์ สบประมาทบักเคน
“ร้านผมน่ะท่าน อาหารไม่แปลกแตกต่างจากร้านอื่น ทั่วฝรั่งเศส แต่ไม่มีที่ไหนตั้งชื่อร้านชื่อร้านจะสะดุดหูแล้ว ผมจะให้สาวโคโยตี้ที่สวย ๆ และหนุ่ม ๆ หน้าตาดี เป็นนักกีฬามาเป็นคน เสริฟอาหารครับ ส่วนสาวโคโยตี้นอกจากเต้นเรียกแขกเข้าร้าน ทุก 15 นาทีแล้ว จะมาช่วยเสริฟอาหารครับ” บักเคนบอกโรแบส ปิแยร์ โดยมีปิแอร์นั่งฟังเงียบ พร้อมกันนึกความคิดพิสดารของเพื่อน ที่มีความคิดประหลาดตั้งแต่ที่เมืองมาเซย์แล้ว เปิดร้านเหล้า มีสาวอโกโก้มาเต้นรูดเสา แล้วจะมาเปิดร้านอาหารมีสาวโคโยตี้และหนุ่ม ๆ หน้าตาดี เป็นนักกีฬา มาเป็นคนเสริฟอาหาร
“อืมส์ น่าสนใจมาก เป็นความคิดเข้าท่า ไว้เปิดร้านเมื่อไหร่ ก็ส่งข่าวมา จะไปอุดหนุน แล้วหนุ่ม ๆ หน้าตาดี คุณเคนหามา จากไหน”
บักเคนได้บอกโรแบสปิแยร์ ว่า “ผมคิดเอาไว้ จะไปซื้อพวกทาส ที่หุ่นกำยำ แข็งแรง กล้ามเป็นมัด ๆ มาเป็นคนเสริฟ และ รับสมัครหนุ่มหน้าตาดีจาก อิตาลี สเปน เบลเยี่ยม สวิส ครับ”
“โอ… สุดยอด ความคิดคุณเคนนี่ ถ้ามาเป็นผู้อำนวยการ ฝ่ายกำกับนโยบายคุมนโยบายทั้งประเทศ ที่ตั้งให้ประเทศฝรั่งเศสคงยิ่งใหญ่ยิ่งกว่านี้” โรแบสปิแยร์ บ่นเสียดายความคิดดี ๆ ของ บักเคน และนึกว่าร้านอาหารเคน หอยเผา แซ่บ ซี๊ด คูณสอง คงเรียกแขก สาวแก่ แม่หม้ายที่ร่ำรวย พวกชอบไม้ป่าเดียวกัน มากินอาหารที่ร้านนี้ จนร้านแทบแตกแน่นอ
