บักเคนทะลุมิติ ภาค 1 (ตอนที่ 167)

หลังจากอาบน้ำเสร็จบักเคนได้พูดคุยกับแม่ซูซี่สักพักก็ขอตัวไปนอนโดยมีซูซี่ตามเข้าไปในห้อง สองคนผัวเมียได้สนทนากันด้วยความคิดถึง

“รู้ไหม พี่คิดถึงซูซี่มากแค่ไหน อยากให้ซูซี่ได้นั่งบอลลูนชมวิว ตอนที่พี่นั่งบอลลูนตรวจการณ์ ตอนถอยทัพ วิวข้างบนมันสวยมาก”

“จริงหรือพี่ ซูซี่อยากขึ้นบอลลูนมาก ถ้าเราไปแต่งงานบนบอลลูน บรรยากาศคงฟินไม่ไน้อย” ซูซี่บอกกับบักเคน

“พี่ต้องกลับอียิปต์แล้ว ซูซี่จะตามพี่ไปอียิปต์ไหม”

“พี่ทำไม่ไม่อยู่กับน้องซูซี่ที่นี่เลยละ บ้านก็มี น้องไม่อยากไปห่วงแม่ พี่จะอยู่อียิปต์หรือจะกลับฝรั่งเศส” ซูซี่ถามบักเคน

“พี่ต้องกลับฝรั่งเศส พี่จะนำซูซี่พร้อมแม่ไปอยู่ที่ฝรั่งเศสด้วยกัน พี่เปิดร้านอาหารที่ฝรั่งเศส อยากให้ซูซี่กับแม่ไปอยู่กับพี่ ที่นี่มันไม่ค่อยปลอดภัย พี่กลัวอังกฤษ หรือจักรวรรดิออตโตมัน จะเข้ามายึดครอง มันจะมาพรากซูซี่จากพี่ไป”

“น้องขอปรึกษาแม่พี่เคนเป็นผู้ชาย ไปกับกองทหาร มันจะไม่ค่อยสะดวกในการเดินทางสำหรับซูซี่กับแม่ เพราะแม่ไม่เคยเดินทางไปไหนไกล”

“ไม่เป็นไร ซูซี่ลองกล่อมแม่ดู มันมีทหารหญิงกับหน่วยเสนารักษ์ พี่จะขอ  อนุญาตินโปเลียนให้ซูซี่กับแม่ร่วมคณะไปด้วย แต่คืนนี้พี่คิดถึงซูซี่มาก หลายสัปดาห์ที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกัน คืนนี้พี่จะนำซูซี่ไปสวรรค์ชั้น 10”

“อะไรค่ะพี่สวรรค์ชั้น 20” ซูซี่สงสัยในคำพูดของบักเคน

“อ๋อ พี่จะให้ซูซี่ถึงจุดสุดยอด 10 รอบเลยตลอดคืน” บักเคนบอกกับซูซี่

“ตายแน่พี่ ถ้า10 รอบ พี่ไปหาคนใหม่ซูซี่คงตายไปก่อน ทำไมพี่อึดขนาดนี้    พี่โม้หรือเปล่า”

“ไม่ได้โม้ เป็นเพราะแรงคิดถึงซูซี่” บักเคนพูดไปเรื่อย

เสียงแมลงกลางคืนในทะเลทรายส่งเสียงกรีดร้องดังระดมสลับกับเสียงครวญครางของซูซี่ “ซี๊ด อูยส์.. ซี๊ด เร็วหน่อยพี่ซูซี่ ใกล้จะเสร็จแล้ว ซู่ซี่บิดตัวไปมา พร้อมกับส่งเสียงร้องให้บักเคนเร่งความเร็ว มหกรรมคอนเสิร์ตกลางทะเลทรายระหว่างสองคนผัวเมียได้บรรเลงเกือบตลอดทั้งคืนทั้งคู่ไปถึงสวรรค์หรือนรกไม่มีใครทราบนอกจากสองคนผัวเมีย ที่บรรเลงบทเพลงรักตลอดทั้งคืนจนเกือบรุ่งสาง

พระอาทิตย์ส่องสว่างเกือบเที่ยงบักเคนเพิ่งตื่นนอนด้วยความเพลีย ส่วนซูซี่หลังจากตื่นนอนตอนเช้าก็เดินโผเผออกไปเตรียมอาหาร ให้แม่กับบักเคน เธอเห็นสายตาแม่มองดูเธอแปลก ๆ ซูซี่ถึงกับหน้าแดงด้วยความอาย

“หนูรู้สึกไม่สบายเวียนหัว เหมือนบ้านมันหมุน” ซูซี่เอ่ยปากบอกแม่ เธอค่อย ๆ เดินออกไปนอกบ้านเพื่อหุงหาอาหาร หลายบ้านได้จุดไฟควันโขมงลอยขึ้นฟ้า เป็นเหมือนสัญญานการเริ่มต้นวันใหม่

“พี่ ๆ ทหารมาตามพี่” ซูซี่เข้าไปปลุกบักเคน

“เช้าไวจังกี่โมงกี่ยามแล้วซูซี่” “มันไม่เช้าแล้วพี่ เกือบจะเที่ยงน้องว่าจะไปปลุกพี่ตั้งหลายครั้ง เห็นพี่นอนหลับสนิทเลยไม่กล้าปลุก อาหารที่เตรียมให้พี่น้องอุ่นหลายรอบแล้ว  ตอนนี้มีทหารมาตามพี่ น้องเลยมาปลุก”

บักเคนได้ลุกขึ้นและค่อยเดินออกไปนอกบ้านเพื่อไปดูว่าทหารคนไหนที่มาตาม พอเดินออกไป แสงแดดแผดจ้า บักเคนถึงกับหยีตา “ทำไมฟ้ามันเหลือง”      บักเคนพูดเบา ๆ

ร้อยโทลูคัส เมื่อเห็นบักเคนเดินออกมาด้วยท่าทางเพลียๆ ถึงกับยิ้ม “เป็นอย่างไรคุณเคนทำอะไรไม่ได้หลับได้นอนเลยหรือ ไปทำอะไรมา” ร้อยโทลูคัสถามบักเคน

“เสียงแมลงกลางคืนมันร้องดังมากทั้งคืน บางเสียงร้องคล้ายคน จนผมนอนแทบไม่หลับ ต้องตะโกนไล่แมลงบ้า ให้มันเงียบหน่อย มันร้องทั้งคืน ผมนอนไม่ค่อยหลับ มาหลับจนเกือบรุ่งเช้า” บักเคนตอบแบบเลี่ยงๆ ในศึกมหาสงครามใต้สะดือที่รบกันทั้งคืนระหว่างบักเคนกับซูซี่

“น่าจะเป็นแมวมั้ง เพราะเสียงแมวมันร้องคล้ายคน บางคืนผมได้ยินก็นอนไม่หลับมันสยอง น่าจะเป็นแมว เสียง ร้องมันร้องขู่กันทั้งเสียงสูง เสียงต่ำ อ๊าว เอ๊า เอาววว์ เอาวววว์ เอาวววว์ แล้วก็กัดกัน” ร้อยโทลูคัสบอกกับบักเคน

บักเคนสนทนากับร้อยโทลูคัส ซูซี่ได้ยิน หล่อนถึงกับหน้าแดง หล่อนนึกในใจคนผีทะเลทราย พูดอะไรก็ไม่รู้

“หมวดมีธุระอะไรมาหาผมแต่เช้า” บักเคนถามร้อยโทลูคัส

“นี่นะเช้าเที่ยงแล้ว ท่านนโปเลียนให้มาตามคุณเคนไปพบ”

“สักพักผมจะตามไปครับ ขอทานอาหารก่อน”

“ได้ครับ” ร้อยโทลูคัสก็ขี่ม้ากลับไป

บักเคนได้กลับเข้าบ้านและทานอาหารอย่างรีบเร่งเพื่อที่จะไปพบกับนโปเลียน “ซูซี่ พี่จะขออนุญาตท่านนโปเลียนเพื่อให้น้องกับแม่ร่วมคณะไปอียิปต์ด้วยกัน”

บักเคนเมื่อเดินทางไปถึงที่พักนโปเลียน ก็เห็นธงชาติฝรั่งเศสตั้งเรียงรายเป็นแถว ทหารหลายหน่วยกำลังสาละวนกับการจัดสถานที่ หน้าที่พักของนโปเลียน ปืนใหญ่ในเมืองถูกนำมาตั้งเรียงราย ปืนใหญ่ สี่พันกระบอก นโปเลียนเอาปืนใหญ่มารบ ถูกทำลาย และถูกยึดวันถอยทัพ เหลือเพียงปืนใหญ่ในเมืองชามอีก 10 กระบอก ที่ตั้งอยู่ในป้อมตรวจการณ์ของเมือง ถูกนำลงมาตั้งบนเกวียนเทียมม้าแทน 5 กระบอก บักเคนนึกสงสัยมันจะจัดงานอะไรกันวะ งานฉลองรบพ่ายแพ้กลับมาหรือไร

บักเคนได้เดินเข้าไปในห้องเห็นนโปเลียน เกลแบร์ พลเอกบอร์น พลตรี          โรเบอร์โต พันเอเจนัวร์ กำลังนั่งหารือกัน

“สวัสดียามบ่ายคุณเคน นโปเลียนเอ่ยทักทายบักเคน”

“สวัสดีทุกคนครับ ตอนที่ผมเข้ามา เห็นธงชาติและทหารกำลังจัดเตรียมสถานที่ ท่านจัดงานอะไรหรือครับ”

“อ๋อ จดหมายจาก พลเอกกาลีเบอร์ส่งจดหมายมาถึง คณะกรรมการดิเร็กตัวร์  มีมติให้วันที่ 14 กรกฎาคม เป็นวันชาติฝรั่งเศส ให้จัดทุกที่ ทีอียิปต์ก็มีการจัดงาน” นโปเลียนบอกกับบักเคน

“อ้าวแสดงว่ามีข่าวคราวจากทางฝรั่งเศสแล้วซิ” บักเคนอุทานขึ้นมา

“ใช่ครับ มีเรือทหารหลุดรอดสายตากองเรืออังกฤษมาได้หนึ่งลำ นำข่าวสารมาให้ ทั้งเรื่องการฉลองวันชาติ และข่าวทั่วไปในฝรั่งเศส” นโปเลียนบอกกับบักเคน

“แล้วนักวิทยาศาสตร์ที่เมืองจัฟฟารู้ข่าวนี้ไหม” พันเอกเจนัวร์ถามนโปเลียน

“ไม่ทราบ เพราะข่าวสารจากนกพิลาบ ไม่ได้แจ้งข่าวไปยังนักวิทยาศาสตร์ที่เมืองจัฟฟา นักวิทยาศาสตร์ขออนุญาติผมกลับก่อนเพื่อไปยังเมืองจัฟฟา คงไปศึกษาเรื่องเชื้อกาฬโรคเพื่อหาทางป้องกัน และคิดค้นยารักษา เพราะโรคนี้อาจจะแพร่ไปยุโรปอีกครั้ง เลยหาทางป้องกัน” นโปเลียนบอกกับบักเคน

“เย็นนี้ผมจะจัดงานฉลองวันชาติฝรั่งเศส โดยให้ร้อยโทลูคัสไปเตรียมบอลลูนเพื่อขึ้นและให้ขึ้นบินเย็นนี้ เพื่อฉลองวันชาติฝรั่งเศสในดินแดนเมืองชาม (ซีเรีย)”  นโปเลียนบอกกับบักเคน