บักเคนทะลุมิติ ภาค 1 (ตอนที่ 282)

“ใช่ จริง ๆ โอขอบคุณพระเจ้า  เกาะข้างหน้าคือเกาะคอร์ซิก้า” นโปเลียนรำพึงออกมา

“ท่านว่าอะไรนะ เกาะข้างหน้าคือเกาะคอร์ซิก้า แสดงว่าเราถึงบ้านแล้วใช่ไหม” จอมพลมีโน่เอ่ยถามนโปเลียน

“ผมไม่แน่ใจ”

“อ้าว หมายความว่าอย่างไร ผมไม่เข้าใจ ก็ท่านบอกเองว่าถึงเกาะคอร์ซิก้า แล้วท่านไม่แน่ใจ ผมงง” จอมพลมีโน่เอ่ยบอกกับนโปเลียน

“ท่านจอมพล เราจากฝรั่งเศสไปนาน ตอนนี้ฝรั่งเศสเสียอิตาลี ไปแล้ว เกาะคอร์ซิก้า อาจจะเป็นของชาติศัตรูไปแล้วก็ได้ ผมถึงตอบว่าไม่แน่ใจ” นโปเลียนบอกกับจอมพลมีโน่

“แล้วท่านจะเอาอย่างไรดีค่ะ” พลโทหญิงโคลเอ้ถามนโปเลียน

“ต้องส่งใครไปดูลาดเลาก่อนเพื่อความแน่ใจ” นโปเลียนบอกกับพลโทหญิงโคลเอ้

“ผมขออาสาเองครับท่าน” พันโทโจซัวร์บอกกับนโปเลียน

“ก็ได้เอาทหารไปเป็นเพื่อนผู้พันโจซัวร์”

“ครับท่าน”

“มากับผมร้อยโทนาธาลเนียลและทหารอีกสามสี่นาย” พันโทโจซัวร์บอกกับร้อยโทนาธานเนียล

“ครับท่าน”

เรือบดได้ถูกปล่อยลงน้ำ พันโทโจซัวร์และร้อยโทนาธานเนียลพร้อมทหารอีก สี่นายได้พายเรือออกจากเรือลีออน

“ระวังตัวด้วย” จอมพลมีโน่ตะโกนบอก

เรือได้พายห่างจากเรือลีออนที่จอดห่างจากเกาะประมาณ 3 ไมล์

“ผู้พันลีออน” ไปเตรียมปืนใหญ่ให้พร้อมถ้าข้าศึก โจมตีเราจะนำเรือไปช่วย” นโปเลียนบอกกับพันตรีลีออน

“ครับท่าน”

“เอากล้องมาให้ผม” พันโทโจซัวร์บอกกับร้อยโทนาธานเนียล”

“ครับ”

พันโทโจซัวร์ได้เอากล้องแล้วส่องไปบนเกาะได้เห็นธงชาติฝรั่งเศสกำลังปลิวไสว”

“ขอบคุณพระเจ้า เรากลับถึงบ้านแล้ว” พันโทโจซัวร์พูดออกมา

“เย้ เย้ ไชโยเราใกล้ถึงบ้านแล้ว ทหารบนเรือบดพากันตะโกนด้วยความดีใจ ไปพวกเราพายเรือไปบอกท่านนโปเลียน

เราบดได้รีบจ้ำกลับไปยังเรือลีออนที่จอดลอยลำห่างออกไป ประมาณ 2 ไมล์

“ท่านนโปเลียนค่ะ เรือบดกำลังพายกลับมา ท่าทางรีบเร่ง ไม่รู้จะเกิดปัญหาหรือเปล่า” พลโทหญิงโคลเอ้ บอกกับทุกคน

“ทุกคนเตรียมพร้อม” นโปเลียนบอกทหารบนเรือ

“ครับ ค่ะท่าน”

เรือบดได้รีบพายห่างจากเรือลีออนประมาณ 1 ไมล์ พันโทโจซัวร์ได้ตะโกนบอกคนบนเรือลีออน

“เราใกล้ถึงบ้านแล้ว เกาะคอร์ซิก้าเป็นของฝรั่งเศส”

“เฮ้ ไชโยๆๆๆๆ ทหารบนเรือลีออนทุกคนเปล่งเสียงไชโย หลายคนตะโกนด้วยความดีใจ หลายคนร้องไห้ จากแผ่นดินแม่ไปนาน ไม่นึกว่าจะรอดชีวิตกลับมา ถึงเกาะคอร์ซิก้า ก็อีกไม่ไกล ก็ได้กลับบ้าน  ร้อยเอกหญิง มาเรีย ถึงกับทรุดลงร้องไห้ด้วยความดีใจ “ฮือ ฮือ ๆ” พลโทหญิงโคลเอ้ก้มตัวลงพูดปลอบใจ

“ร้องไห้ทำไมผู้กอง อีกไม่นานก็ถึงบ้าน”

“ค่ะท่าน ร้องไห้ด้วยความดีใจ คิดว่าชาตินี้ไม่มีโอกาสกลับฝรั่งเศสอีกแล้วค่ะ” ร้อยเอกหญิงมาเรีย บอกกับพลโทหญิงโคลเอ้

“ไม่ต้องร้อง ทหารต้องเข้มแข็ง” พลโทหญิงโคลเอ้บอกกับร้อยเอกหญิงมาเรีย

“ค่ะท่าน”

“ท่านจอมพลไปบัญชาให้เราเข้าเทียบที่เกาะ” นโปเลียนสั่งการ

“ได้ครับท่าน”

 เรือลีออนได้แล่นตรงไปยังเกาะคอร์ซิก้า

“เฮ้ยเรือตรงมาที่เกาะ” ชาวบ้านบนเกาะคอร์ซิก้าตะโกนบอกกัน

“เรือชาติไหน อิตาลี อังกฤษ หรือพวกดัตช์”

“รีบไปบอกพวกทหารให้เตรียมตัว ไม่รู้ศัตรูหรือมิตร สถานการณ์ตอนนี้ไม่ค่อยดี ไม่รู้พวกอังกฤษ หรือดัตช์จะบุกเกาะเราหรือเปล่า” ชาวบ้านคนหนึ่งรีบตะโกนบอกเพื่อน

“ไปพวกเรารีบไปบอกทหารที่รักษาการณ์อยู่บนเกาะ” ซึ่งศูนย์บัญชาการทหารฝรั่งเศสตั้งอยู่ภายในเมืองอาซัคซิโอ อยู่กลางเกาะคอร์ซิก้า บริเวณชายหาด และท่าเทียบเรือ ไม่มีทหารฝรั่งเศสอยู่ประจำการ แต่มอบหมายให้ชาวบ้านเป็นผู้ดูแล ซึ่งก็คือกลุ่มจาโกแบงส์ที่มีลูเซียงน้องชายนโปเลียนเป็นผู้รับผิดชอบ  เนื่องจากมีข้อตกลงระหว่างกลุ่มจาโกแบงส์กับทหารฝรั่งเศสที่รักษาการณ์อยู่บนเกาะ ให้ทหารฝรั่งเศสรักษาความปลอดภัยให้กับครอบครัวนโปเลียน ที่มารดาและบิดาที่อาศัยอยู่บนเกาะพร้อมกับโจเซฟิน ภรรยาของนโปเลียน ส่วนบริเวณท่าเทียบเรือเป็นหน้าที่ของกลุ่มจาโกแบงส์ ทหารฝรั่งเศสอยู่บนเกาะเพียง 30 นาย ก็รักษาการณ์อยู่บริเวณบ้านครอบครัวของนโปเลียน

“มีเรือรบกำลังแล่นมา” ชาวบ้านคนหนึ่งรีบควบม้ามาส่งข่าว ส่งเสียงตะโกนบอกทหารฝรั่งเศส”

“มีเรือรบกำลังตรงมา ไม่แน่ใจว่าเป็นข้าศึกหรือเปล่า” ทหารฝรั่งเศสที่กำลังพักผ่อนรีบกระเด้งตัวขึ้นมา

“เจ้าว่าอะไร มีเรือรบกำลังตรงมาใช่ไหม” ทหารฝรั่งเศสตะโกนถามกลับไป

“ใช่ครับ มีเรือกำลังตรงมาที่เกาะ ผมเลยรีบมาแจ้งพวกท่าน” ชาวบ้านที่กำลังควบม้าเข้าหากองทหารตะโกนตอบกลับ

“พวกเราทำอย่างไรดี” ทหารนายหนึ่งปรึกษากับเพื่อน

“ผมว่าไปบอกน้องชายท่านนโปเลียนดีกว่า เพราะท่านรับผิดชอบเกาะนี้อยู่ ส่วนพวกเราได้รับมอบหมายให้รักษาการณ์บริเวณบ้านท่านนโปเลียน” ทหารนายหนึ่งเสนอความเห็น

“ก็ไม่เลว”

“เดี๋ยวไปแจ้งข่าวท่านลูเซียงก่อน

“ก๊อก ๆ”

“มีอะไร” ลูเซียงที่กำลังนั่งร่างเอกสารอยู่ในห้องร้องถามเมื่อทหารฝรั่งเศสเคาะประตูห้องทำงาน

“มีเรือกำลังตรงมาที่เกาะ ชาวบ้านมาแจ้งข่าวครับท่าน”

“เจ้าว่าอะไรนะ” ลูเซียงถามทหารที่มาแจ้งข่าว

“มีเรือตรงมาที่เกาะครับท่าน” ทหารที่มาแจ้งข่าวได้บอกกับลูเซียงอีกครั้ง

“เอาละทราบแล้วเดี๋ยวผมจะไปดู” ลูเซียงบอกกับทหารที่มาแจ้งข่าว

       “ครับท่าน”

ทหารได้ยืนรอลูเซียงอยู่หน้าห้อง ในขณะที่ลูเซียงได้หยุดเขียนเอกสารและลุกขึ้นไปหยิบเสื้อคลุมและปืนพกมาคาดที่เอวแล้วเปิดประตูห้องออกมา

“เดี๋ยวผมจะไปที่ท่าเรือ ทหารรีบไปแจ้งข่าวเพื่อน ๆ ของผมให้ตามไปที่ท่าเรือ” ลูเซียงบอกกับทหาร

“ครับท่านลูเซียง”